Historia karate sięga setki lat wstecz. Swój początek wywodzi ze znanej chińskiej legendy. Bodhidharma, przebywając w Chinach, w klasztorze Shao Lin, nauczał swoich studentów metod osiągania wytrzymałości i siły fizycznej niezbędnych dla zniesienia surowej dyscypliny, która była częścią ich religii. Narzucił on surową dyscyplinę oraz tempo, które spowodowały że wielu odeszło z czysto fizycznego wyczerpania. Jednak wyjaśnił, że choć celem buddyzmu jest zbawienia duszy, to ciało i dusza są niepodzielne. Dlatego do osiągnięcia prawdziwego oświecenia bardzo ważna jest również siła fizyczna. Zaczął nauczać systemu fizycznej i psychicznej dyscypliny ucieleśniającej I-chin sutra. Trening fizyczny zaproponowany przez Bodhidharmę został następnie rozwinięty i udoskonalony, stając się sztuką walki znaną obecnie jako Shao Lin. W późniejszych latach sztuka, którą uprawiano została nazwana shaolińską "drogą pięści" i stworzyła podstawy do powstania dzisiejszego chińskiego sportu narodowego.

Sztuka ta trafiła z czasem na Okinawę, gdzie zasymilowała się z miejscowymi formami walki. Władca starożytnej Okinawy, a później władca Kagoshimy, miasta na wysuniętym najdalej na południe cyplu wyspy Kyushu w Japonii, zakazał używania wszelkiej broni, aby wzmocnić swoją władzę przy pomocy prawa oraz zniechęcić potencjalnych zbrojnych rywali. Bezpośrednim wynikiem owych zakazu dotyczących posiadania broni był kolosalny rozwój technik walk przy użyciu "pustej ręki". Ze względu na swe chińskie pochodzenie sztukę tę nazwano karate i zapisano ideogramami znaczącymi dosłownie "chińską ręka". Znaczenie to zmienił współczesny mistrz Funakoshi Gichin, który wniósł największy wkład w usystema-tyzowanie karate. Zamiast ideogramu oznaczającego "chińską" użył on do zapisania słowa karate ideogramu oznaczającego "pustą" rękę. Funakoshi użył tego ideogramu ze względu na jego filozoficzne konotacje. W buddyzmie zen ideogram kara oznacza "czynienie siebie pustym". Dla mistrza Funakoshiego karate było bowiem nie tylko sztuką walki, ale także szkołą kształtowania charakteru. Pisał: "Podobnie jak gładka powierzchnia lustra odbija każdy przedmiot, który się przed nią znajdzie, i jak zaciszna dolina rozbrzmiewa najlżejszym nawet dźwiękiem, tak człowiek studiujący karate musi opróżnić swój umysł ze wszystkich złych i samolubnych myśli, by móc właściwie reagować na wszystko, co może napotkać na swej drodze. Takie właśnie znaczenie posiada w słowie karate ideogram "kara", czyli "pusty".

Funakoshi miał zaszczyt jako pierwszy przedstawić karate na terytorium należącym do Japonii. Zdarzenie to miało miejsce podczas pokazów w 1917r. oraz ponownie w 1922r. na pokazach fizycznych ćwiczeń sponsoro-wanych przez Ministerstwo Edukacji. Został on wówczas poproszony o wykład i pokaz na wystawie sztuk walki. Pokaz mistrza wywarł tak wielkie wrażenie, że natychmiast zasypano go prośbami o nauczanie w Tokio. W rezultacie Funakoshi nie wrócił już na Okinawę, lecz zaczął nauczać karate na różnych uniwersytetach, a nawet w Kodokanie - kolebce judo. Sztuka ta w krótkim czasie rozprzestrzeniła się w Japonii, a Funakoshi podróżował po całym kraju dając wykłady i demonstrując jej użycie. Najważniejsze uniwersytety zapraszały go, aby pomógł im założyć drużyny karate, a setki osób uczyły się pod jego kierunkiem.

Kiedy nauka karate stała się w Japonii niesamowicie popularna wielu innych mistrzów karate z Okinawy i Chin przybyło nauczać tej sztuki. W tym samym czasie starodawne, rdzenno japońskie techniki walki wręcz jak jujitsu i kendo (walka na miecze) były również szeroko praktykowane, a nowoczesne przywiezione z zachodu sporty zdobywały gwałtowną popularność. Karate wkrótce przyjęło wiele elementów z tych wszystkich sztuk walk i w ten sposób powstały podstawy dla nowoczesnego japońskiego stylu karate.

Przełomowym rokiem w historii karate był rok 1936, w którym powstał Shotokan. W 1948 roku założono Japońską Organizację Karate, gdzie Funakoshi został głównym instruktorem. Ponieważ organizacja ta umożliwiła najbardziej uzdolnionym karatekom jeszcze bardziej rozwijać ich wiedzę i umiejętności w tym zakresie, od tego czasu nastąpił gwałtowny rozwój prowadzący do powstania trzech aspektów współczesnego karate, czyli: samoobrony, sztuki fizycznej i sportu.

W 1955 roku powstał Japoński Związek Karate (Japan Karate Association, w skrócie JKA), w którym Funakoshi objął stanowisko głównego instruktora. Początkowo organizacja ta skupiała jedynie kilku członków i garstkę instruktorów, którzy studiowali karate pod okiem sędziwego już mistrza. JKA uzyskał w 1958 roku oficjalną akceptację Ministerstwa Edukacji. W tym samym roku związek zorganizował pierwsze japońskie mistrzostwa karate, które pomogły nadać tej sztuce status sportu wyczynowego.

We współczesnym świecie karate odgrywać może wiele różnych ról. Jest na przykład nauczane jako forma samoobrony w tysiącach prywatnych klubów na całym świecie. W Japonii stanowi część programu szkoleniowego policji i sił zbrojnych. Wiele uczelni włączyło karate do swoich programów wychowania fizycznego. Stale też rośnie liczba kobiet uczących się technik karate. Zarówno w samej Japonii, jak i na całym świecie, karate stało się niezwykle popularnym sportem, kładącym nacisk tak na dyscyplinę duchową, jak i doskonałość fizyczną.

Metoda walki, która zrodziła się niegdyś na Dalekim Wschodzie, przetrwała wieki i ulegając stopniowym przemianom stała się z jednej strony skutecznym sposobem samoobrony, a z drugiej pasjonującym sportem, mającym rzesze entuzjastów na całym świecie.